بچه

به خودم اومدم و دیدم دارم میگم "مهربون، اینجا رو نبینید که آدم میاد غم دنیا از دلش میره و حتی خود من، یادم رفته بود قبل از اینجا چقدر دلم سنگین بود. اینجا رو نبینید که شباش روشنه و آدم اونقدر میشینه تا سبک بشه و بعد پرواز می کنه و میره. تهران شباش بلند و نفس گیر و وهم آلوده. تنهایی آدم چندبرابر خودشو نشون میده و... لطفا عاشقم کنید که دووم بیارم."

بچه...

گفتم به خدا که هنوز سیزده سالته. یه ذره دراز تر شدی فقط. 

گفتم ترسم از این که موقع مرگتم یه پیرزن سیزده ساله باشی.

بچه...

بالاخره در دل شلوغ ترین جای شهر، یک جای کوچک و دنج پیدا کردم که در اوج خستگی، عجله یا ناراحتی یک لیوان بزرگ حاوی یک چیز مطبوع می دهند دستت... و به سلامت! 

و از آن موقع دارم به لیست آدم هایی فکر می کنم که باید وقتی در اوج خستگی، عجله یا ناراحتی با همیم دستشان را بگیرم و با لبخندی مطمئن بگویم "ولش کن، بریم یه قهوه بزنیم؟"

اما صدر لیست، جای یک اسم خالی است و درون من، چیزی فراتر از یک اسم.

بچه...

بعضی تصویر هایی که از آینده دارم، نه شبیه رویاست و نه تخیل و نه هیچ چیز دیگر. جوری هرچند وقت یکبار جدی و مصمم تکرار می شوند که انگار واقعا زندگیشان کرده ام. از تو که پنهان نیست، بعضی هاشان هیچ ربطی به آینده هم ندارند اتفاقا و بعضی هم با هم در تناقض اند:) خب حالا که چه؟ هیچی. یکهو برایم جالب شد جمعشان کنم یکجا و "بعداً"ی اگر در کار بود، نمی دانم چندماه یا چندسال بعد، بیایم و ببینم چقدرشان واقعی شده اند.  اولی: منی که عینک به چشم و لبخند به لب و قهوه به دست، دارم فکر می کنم برای ستون هفتگی ام در یک روزنامه ی آرام و معقول چه بنویسم.برچسب‌ها: از تصاویر + نوشته شده در  پنجشنبه یازدهم آبان ۱۳۹۶ساعت 20:57&nbsp توسط من  |  بچه...ادامه مطلب

"عاشق پیشه" عجب کلمه ی جالبی است. کسی که پیشه اش عاشقی است. عاشقی چه کسی هم احتمالا مهم نیست. مثل یکی که کفاش است. مهم این است که یک نفر شغلش کفش ساختن است، حالا در اصل کفاشی اش چه فرقی می کند که دمپایی بسازد یا کفش چرم درجه یک.  دارم به این نتیجه می رسم که من هم شاید یک عاشق پیشه باشم. دلم همیشه خوش به عشقی احتمالی بوده و هست. از همیشه. شاید این پیشه بوده که من را سختگیر و کمال طلب و منزوی کرده. کسی چه می داند.. + نوشته شده در  شنبه سیزدهم آبان ۱۳۹۶ساعت 7:54&nbsp توسط من  |  بچه...ادامه مطلب

بچه...

به خودم اومدم و دیدم دارم میگم "مهربون، اینجا رو نبینید که آدم میاد غم دنیا از دلش میره و حتی خود من، یادم رفته بود قبل از اینجا چقدر دلم سنگین بود. اینجا رو نبینید که شباش روشنه و آدم اونقدر میشینه تا سبک بشه و بعد پرواز می کنه و میره. تهران شباش بلند و نفس گیر و وهم آلوده. تنهایی آدم چندبرابر خودشو نشون میده و... لطفا عاشقم کنید که دووم بیارم."

+ نوشته شده در  شنبه بیستم آبان ۱۳۹۶ساعت 9:28&nbsp توسط من  | 

بچه...

دیشب خواب دیدم رفتم شیراز. حافظیه. اونقدر دلنشین بود که نگو. همونی بود که می خواستم، ترکیب رشت و شیراز. ابری، خنک، پر از بهارنارنج و پروانه و اطراف حافظیه هیچ ساختمونی نبود. آدم هم نبود به گمونم. همینقدر خواستنی و رویایی..

+ نوشته شده در  پنجشنبه بیست و پنجم آبان ۱۳۹۶ساعت 15:41&nbsp توسط من  | 

بچه...

بچه...

بچه...